Η αφορμη για αυτο το ποστ δοθηκε μεσα απο ενα αυτοσχεδιο τραγουδι της Χρυσης. “Μαμααααα, καληηηηη, ειμαι χαρουμενηηηηηηη.”

Ας τα παρουμε ομως απο την αρχη. Γράφω αραιά τον τελευταίο καιρό γιατι τους τελευταιους μηνες δουλευω πυρετωδως για το καινούριο μου project, τη Nannuka! (για όσους δεν γνωρίζετε ήδη τη nannuka, στο επόμενο μου ποστ θα σας μιλήσω αποκλειστικά για αυτό!). Και οπως γνωριζετε καθε καινουριο start up απαιτει πολυ δουλεια, πολυ δουλεια και πολυ δουλεια. Έτσι εν μέσω δεύτερου παιδιού, μιας μετακομισης και μιας καινουριας δουλειας, καποια πραγματα παραμεριστηκαν. Ή μαλλον περιοριστηκαν. Και συνήθως αυτά που περιορίζει μια μαμά είναι κάποιες προσωπικές μικρές χαρές της, καποιες μικρές στιγμές χαλάρωσης, μέσα απο τις οποίες νοιώθει ανέμελη και χαλαρή. Και όταν συμβαίνει αυτό πιέζεσαι, νευριάζεις και στενοχωριέσαι. Αλλά εκείνη τη στιγμή ακριβώς που το χρειαζόμουνα, ήρθε το τραγουδάκι..

Καθόμασταν στο δωμάτιό της πρωί πρωί και της χτένιζα τα μαλλιά, προσπαθώντας να την βοηθησω να βάλει τα παπουτσια της γιατί είχαμε αργήσει για τον παιδικό και συγχρόνως κρατούσα τον Πετράκο αγκαλιά ο οποίος ήθελε το πρωινό του χουζούρι. Βουτηγμένη στο στρες εγώ, χαλαρή κ ευδιάθετη εκείνη τραγουδούσε ενώ εγώ έβραζα αφού θα αργούσα σε ραντεβού επαγγελματικό.

Κάποια στιγμή εν μέσω της γκρίνιας μου για να κάνουμε πιο γρήγορα, αρχισα να ακούω πραγματικά. ‘Οση ώρα τραγουδούσε δεν είχα προσέξει τι τραγουδούσε, δεν είχα ακούσει τους στίχους, δεν είχα δώσει σημασία στην μελωδία. Όμως για κάποιο λόγο εκείνο το δευτερόλεπτο σταμάτησα κ άκουσα. Οι αυτοσχέδιοι στίχοι λέγανε για εμένα. Κάτι ανάμεσα στο πόσο καλή είμαι, ότι είχα διαλέξει να της βάλω το πιο ωραίο φόρεμα κ πόσο λαχταριστό ήταν το ψωμί με μέλι που της είχα φτιάξει για πρωινό. Χωρίς καμία ομοιοκαταληξία, χωρίς ίχνος αρμονίας στη μελωδία, αυτό ήταν το πιο ωραίο τραγούδι που είχα ακούσει ποτέ. Και ήταν όλο γραμμένο για εμένα.

Η ημέρα μου μόλις είχε αλλάξει. Όχι, όχι η ημέρα μου, η ζωή μου. Η στιγμή εκείνη ήταν αρκετή για να με κάνει να ξεκουραστώ, να ηρεμήσω, να αξιολογήσω την βαρύτητα κάποιων πραγμάτων αλλά κ αξιολογήσω τον ρόλο μου ως μαμά. Γιατί ενώ οι τύψεις με κυριεύουν για το πόσα ακόμα θα μπορούσα να είχα προσφερει στα παιδιά μου αλλά και για τον χρόνο που περναω μακρυά τους, ακόμα κ αν με μισώ που τα αγχώνω για να προλάβω ενα επαγγελματικό ραντεβού ενώ εκείνα θέλουν τον χρόνο τους για να ολοκληρώσουν τις πρωινές τους σκανταλιές, εκείνα είναι χαρούμενα και γεμάτα ζωντάνια κ στα μάτια τους είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Και αυτό συμβαίνει γιατί παρόλα τα λάθη, τελικά, στο τέλος της ημέρας, κάνουμε και κάποια -αρκετά- πράγματα σωστά.

Μπορεί εκείνη την ημέρα να μην μπορούσα να ακυρώσω το ραντεβού μου, την επομένη όμως φρόντισα να επιστρεψω σπίτι νωρίς κ έπαιξα μέχρι τελικής πτώσεως. Κ καθιέρωσα θεσμό εβδομαδιαίο, μία ημέρα (τουλάχιστον) μόνο παιχνίδι χωρίς κινητά, λάπτοπ κ άγχος. Το τήρησα κ το τηρώ κ ήταν η πιο σοφή απόφαση που έχω πάρει τελευταία..

images

λ.