Εποχή των καλοκαιρινών σχολικών γιορτών! Θεατρικές παραστάσεις, ποιήματα, σκετς, τραγούδια, μουσικές, μπαλέτα και χορευτικά δίνουν και παίρνουν στα σχολικά προαύλια και τα θεατράκια. Γονείς με χαρτομάντιλα στα χέρια και με φωτογραφικές μηχανές προσπαθούν να ρουφήξουν αυτές τις στιγμές και να παγώσουν τον χρόνο –αν μπορούσαν.

Και αποχαιρετισμοί.  Το τέλος της σχολικής χρονιάς. Το τέλος του παιδικού σταθμού. Το τέλος του νηπιαγωγείου… Για να δώσουν τη θέση τους στις αρχές. Τον Σεπτέμβρη για κάποια παιδιά θα είναι η πρώτη μέρα στον παιδικό, η πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, η πρώτη στο Δημοτικό, η πρώτη στο Γυμνάσιο. Νέα ερεθίσματα, καινούριες συγκινήσεις.

Το συναίσθημα που νιώθει ένας γονιός όταν βλέπει το παιδί του να αποτελεί μέρος μιας άλλης οργανωμένης ομάδας πέρα από την οικογένειά του και να παρουσιάζει κάτι στα πλαίσια μιας σχολικής γιορτής απλώς δεν περιγράφεται. Είναι ένα μείγμα υπερηφάνειας, συγκίνησης, φόβου και ενθουσιασμού μαζί. Και εντάξει, θα μου πείτε, για τα ‘χαρούμενα’ συναισθήματα αλλά γιατί φόβου;

Ένας γονέας δεν έχει παρά να αισθανθεί την αμηχανία αλλά και τη φοβία του παιδιού του απέναντι στην πρωτόγνωρη έκθεση σε τόσο κόσμο και με συγκεκριμένο ρόλο από τον οποίο δεν πρέπει να παρεκκλίνει… Να την συναισθανθεί και να θέλει να κάνει τα πάντα για να του την πάρει μακριά. Να το καθησυχάσει. Να το πείσει ότι δεν πειράζει και αν γίνει κάτι λάθος.  Αν ξεχάσει τα λόγια. Αν κάνει μια λάθος κίνηση. Να το πείσει ότι είναι δίπλα του. Ότι μπορεί να κάθεται ανάμεσα στο κοινό αλλά ουσιαστικά είναι δίπλα του και του κρατάει το χέρι. Και ότι δεν έχει να φοβάται τίποτα.

Συναντάμε παιδιά με μια παλέτα αντιδράσεων στις σχολικές γιορτές. Παιδιά που βγαίνουν μπροστά στην σκηνή με θάρρος και αυτοπεποίθηση, που διασκεδάζουν κάθε λεπτό της γιορτής, παιδιά που δειλιάζουν, που κομπιάζουν, που τρομάζουν μπροστά σε τόσο κόσμο, που γυρεύουν την αγκαλιά της μαμάς.

Κι αν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να τις ομορφύνουμε ακόμα περισσότερο είναι ένα: να μην κρίνουμε, να μην βάζουμε ταμπέλες, να μην βιαζόμαστε να βγάλουμε εύκολα συμπεράσματα για τα παιδιά των άλλων. Και για τη μέθοδο διαπαιδαγώγησής των γονιών τους. Και να περάσουμε και στα δικά μας παιδιά αυτή τη στάση ζωής. Να μην έχουν εύκολη την κριτική (με την έννοια της επίκρισης) στη διαφορετική συμπεριφορά και να μην στιγματίζουν τους συνεσταλμένους χαρακτήρες ή τους εξαιρετικά κοινωνικούς σαν… «παράξενους».

Ραντεβού λοιπόν στα προαύλια των σχολείων! (Και μην ξεχάσετε τα χαρτομάντιλα.)