Τα μέσα που χρησιμοποιούν τα παιδιά μας -στην προσχολική κυρίως ηλικία- για να μας καταφέρουν να τους κάνουμε το χατίρι είναι πολλές φορές άκρως αποτελεσματικά. Σκηνές, εκρήξεις, κρίσεις θυμού, απειλές, επιθετικότητα, παρατεταμένο κλάμα, φωνές είναι τα όπλα στα οποία κάποιοι γονείς υποκύπτουμε παρακάμπτοντας αρχές, κανόνες και συμφωνίες που έχουν προηγηθεί. Άλλες φορές δεν αφήνουμε καν μια κρίση θυμού να εξελιχθεί καθώς με το πρώτη τσιρίδα του παιδιού μας, οι κανόνες πάνε περίπατο και οι πεποιθήσεις της οποίες είχαμε σαν ευαγγέλιο “προσαρμόζονται” στις συνθήκες!
Ποια θα έπρεπε όμως να είναι ή στάση μας σε αυτόν τον «πόλεμο» με τα παιδιά μας για να κερδίσουμε την… ειρήνη;
- Δεν θέλει απλώς άρνηση, θέλει σταθερότητα στην άρνηση. Αν τη μία φορά ικανοποιούμε την απαίτησή του και την άλλη φορά για την ίδια ακριβώς απαίτηση βάζουμε φρένο, το παιδί σχηματίζει απλώς την εντύπωση ότι του κάνουμε… καψώνι. Και, επόμενο, να ανταποδώσει.
- Το «γιατί έτσι» ή το «γιατί το λέω εγώ» δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα. Το παιδί από μικρή ηλικία διαθέτει κοινή λογική και στοιχειώδη συλλογιστική σκέψη: θέλει λογικά επιχειρήματα. Άσε που την επόμενη φορά θα σας το γυρίσει πίσω, σαν δική του ατάκα… Και κανείς δεν θέλει να ακούσει από τον τρίχρονο ή το πεντάχρονό του: «γιατί το λέω εγώ!». Εκτός αν διαθέτει μεγάλη υπομονή. Και χιούμορ.
- Ήρθε η ώρα να αφήσουμε στην άκρη τις ενοχές μας. Δεν είμαστε εμείς που φέρνουμε το παιδί μας σε αυτή την κατάσταση ούτε η άρνησή μας. Είναι η συνειδητοποίηση του ίδιου του παιδιού ότι δεν μπορεί να τα έχει όλα. Και αυτό είναι ένα πολύτιμο για εκείνο μάθημα.
- Φυσικά και είναι πιο δύσκολο να αρνηθείς και να μην κάνεις το χατίρι. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να αφήσεις το παιδί σου να φάει κοιτώντας παιδικά στην τηλεόραση όπως σου ζητάει απεγνωσμένα, να φάει μια σοκολάτα πριν το μεσημεριανό φαγητό ή να μην πιει την αντιβίωση γιατί δεν του αρέσει η γεύση της. Ο ρόλος του γονέα δεν είναι όμως να διαπαιδαγωγεί και να περνάει μηνύματα; Και, ιδίως όταν πρόκειται για θέματα ασφάλειας και υγείας, μπορούμε να δείξουμε στο παιδί ότι υπάρχουν παραθυράκια στους κανόνες;
- Ό,τι ισχύει στις διαπροσωπικές σχέσεις μας με τους ενήλικες ισχύει και στη σχέση μας με τα παιδιά. Ανέβασε τον τόνο της φωνής σου, χάσε την ψυχραιμία σου και ακυρώνεις τα επιχειρήματα σου και τη δύναμη της πειθούς σου. Θέλουμε το παιδί να υπακούσει επειδή κατανόησε και πείστηκε ή επειδή δεν… αντέχει να ακούει άλλο τις φωνές μας;
- Μετά την «τρικυμία» το παιδί συνήθως νιώθει την ανάγκη να έρθει ακόμα πιο κοντά μας , σαν μετά την ψυχική και συναισθηματική του εκτόνωση να έχει ανάγκη από συναισθηματική ασφάλεια. Σαν να μας λέει «καταλαβαίνω». Και «ευχαριστώ». «Ευχαριστώ που δεν σε έκανα να κάμψεις τις αντιστάσεις σου και να μου περάσεις λάθος μηνύματα»
- Αν αντιλαμβάνεστε τις σκηνές αυτές σαν ένα crash test του παιδιού σας στις αντοχές σας, καλά το έχετε αντιληφθεί. Θα λυγίσετε;
Gold Mum 