Πόσες φορές δεν έχουμε αλήθεια πιάσει τον εαυτό μας να υπερβάλλει στην επιβράβευση των παιδιών μας! Φτάνουμε καμιά φορά σε σημείο να «εκτοξεύουμε» στο παιδί μπράβο από τη στιγμή που σηκώνεται από το κρεβάτι του μέχρι τη στιγμή του βραδύνου ύπνου, ακόμα και για τις πιο αυτονόητες δραστηριότητες… Σίγουρα η ενθάρρυνση για ένα παιδί από τη βρεφική κιόλας ηλικία αποτελεί σπουδαίο κίνητρο για να προσπαθήσει να κατακτά συνεχώς καινούρια ορόσημα αλλά μήπως πρέπει να περιορίσουμε κάπως τους υπερθετικούς και τα πολλά… θαυμαστικά;
-Δεν αρκεί ένα απλό «Μπράβο! Είσαι Υπέροχος!» για να χτίσει μια γερή αυτοεκτίμηση στο παιδί. Γιατί, πρώτα από όλα, αν κάτι πρέπει να επιβραβεύουμε αυτό είναι η προσπάθεια. Εκεί πρέπει να επικεντρώνονται οι χαρακτηρισμοί και όχι σε ποιοτικές αξιολογήσεις του ίδιου του παιδιού…
– Εκφράσεις όπως «Είναι πολύ καλή η προσπάθειά σου!» ή «Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που ζωγράφισες αυτό το σπιτάκι» συμβάλλουν ώστε να απεξαρτήσει το παιδί την ίδια του την προσωπικότητα από αυτό που κάνει, ώστε να μην φτάνει να ακυρώνει τον εαυτό του την φορά που θα κάνει μια προσπάθεια λιγότερο επιτυχημένη.
– Το κόστος της αποτυχίας μπορεί να είναι πολύ έντονο για ένα παιδί που έχει εισπράξει από τον περίγυρό του ότι αξίζει ως άνθρωπος μόνο όταν κάνει πράγματα που αξίζουν.
-Μια λιγότερο επιτυχημένη σχολική επίδοση για παράδειγμα μπορεί να καταρρακώσει ένα παιδί που έχει μάθει να ταυτίζει τις επιτυχίες με την ίδια του την εικόνα και την αξία του. Αν όμως έχει μάθει να αντιμετωπίζει την κάθε προσπάθεια ξεχωριστά και να μην την συνδέει με την γενικότερη αυτοεκτίμησή του, είναι σίγουρο ότι θα ξαναπροσπαθήσει.
-Έχετε σκεφτεί άλλωστε μήπως οι συνεχείς και υπερβολικές επιβραβεύσεις δεν δίνουν τελικά κίνητρο στο παιδί μας να προσπαθήσει περισσότερο; Θα επιχειρήσει άραγε να καταφέρει κάτι δυσκολότερο την επόμενη φορά, αν φοβάται πως αν αποτύχει θα στερηθεί ένα ακόμα μπράβο μας;
-Δεν πρέπει να πηγαίνει το focus του παιδιού από το «πρέπει να προσπαθήσω να γίνω καλύτερος σε αυτό που κάνω γιατί έτσι βελτιώνομαι και χαίρομαι που καταφέρνω να κάνω πράγματα μόνος μου» στο «πρέπει να τα καταφέρω γιατί αυτό είναι το διαβατήριό μου για ένα ακόμα μπράβο!»
-Και φυσικά, υπάρχει καλύτερη επιβράβευση από τη δική μας αγκαλιά; Την πάντα διαθέσιμη, ανοιχτή, απλόχερη αγκαλιά που δίνεται χωρίς όρους και προϋποθέσεις ανεξάρτητα από τις νίκες και τις ήττες του παιδιού μας; Μόνο που… ίσως τη στιγμή της απογοήτευσής του, ανοίγει λίγο περισσότερο!
Τι κρύβεται άραγε πίσω από την «επίθεση» επιβράβευσης που κάνουμε κάποιοι γονείς στα παιδιά μας? Φαντάσματα της δικής μας παιδικής ηλικίας; Μια αντίδραση στους δικούς μας ακυρωτικούς γονείς ή σε γονείς με υπερβολικές προσδοκίες; Αυτό που έχει σημασία είναι να κλείσουμε τα δικά μας φαντάσματα σε ένα κουτί -αν δεν μπορούμε να παλέψουμε μαζί τους- και να διαμορφώσουμε παιδιά με δυνατή αυτοπεποίθηση για να μπορούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής με τόλμη, θάρρος και με μια αυθεντική εικόνα του εαυτού τους.
Gold Mum 