Δύο από τις πιο κοντινές μου φίλες διανύουν την πιο υπέροχη φάση της ζωής τους, αυτην της εγκυμοσύνης. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ τις εγκυμοσύνες μου τις αναπολώ με νοσταλγια! Ειδικά την πρώτη, που όλα ήταν αρκετά πρωτόγνορα, λίγο τρομακτικά αλλά συγχρόνως μοναδικά και υπέροχα!
Οι φίλες μου λοιπόν, έχουν τις δεκάδες απορίες, που όλες είχαμε στην πρώτη μας εγκυμοσύνη, και ανατρέχουν στις αναμνήσεις μου (ως η πιο παλιά καραβανα εγω) για να λύσουν τους προβληματισμούς τους. Μια απο τις απορίες τους είναι «Ποιο μοντέλο ανατροφής να επιλέξω;»
Διάβαζοντας λοιπον όλα αυτά τα χρονια τοσο για να εκπαιδευτω ως μαμα, οσο και να μπορω να ειμαι updated ως Gold Mum,εχω εντοπίσει αρκετά μοντέλα ανατροφής που έχουν καταγράψει ειδικοί, ψυχολόγοι και απλοί γονείς.
Η αλήθεια είναι ότι πριν από όχι και πάρα πολλά χρόνια, ελάχιστοι γονείς θα σπαταλούσαν χρόνο για να προαποφασίσουν ποιο μοντέλο ανατροφής είναι το κατάλληλο για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Εμπιστεύονταν περισσότερο το ένστικτό τους, τον τρόπο που είχαν οι ίδιοι διαπαιδαγωγηθεί ή την τύχη! Αντιμετώπιζαν τα πράγματα όπως τους έρχονταν και φυσικά, έννοιες όπως τα «terrible twos» και «tantrums» τους ήταν παντελώς άγνωστες!
Τι γίνεται όμως στις μέρες μας, που η υπερπληροφόρηση (με την έκρηξη και του ίντερνετ), η θέλησή μας να μην αφήσουμε την διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας στην τύχη αλλά και οι αντικρουόμενες θεωρίες μας αφήνουν καμιά φορά… ανήμπορες να αντιδράσουμε ακόμα και στην παραμικρή δυσκολία που προκύπτει στη σχέση μας με τα παιδιά μας! Ο φόβος (που έχει μεταμορφωθεί σε φοβία) ενός λάθος χειρισμού –μα πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι αυτός ο χειρισμός τελοσπάντων αν γίνεται με καλή πρόθεση και ακουμπάει πάνω στην αγάπη μας για εκείνα- παγώνει τις αντιδράσεις μας και μας κάνει να μην μπορούμε να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και να πάρουμε δράση! Και σίγουρα, είναι αδύνατο να μεγαλώσεις ένα παιδί αγκαλιά με το ίντερνετ και σε ανοιχτή γραμμή με τους παιδοψυχολόγους…
Οι σκέψεις συσσωρεύονται. Μήπως αν είμαστε όλη τη μέρα από πάνω του και γεμίζουμε το πρόγραμμα του με δραστηριότητες μας πούνε ότι κάνουμε… «overparenting»; Μήπως αν χαλαρώσουμε λίγο, ακούσουμε το παιδί μας και δεν προσπαθούμε να του καλύπτουμε συνεχώς τον χρόνο του δημιουργικά, μας πούνε ότι το πάμε προς… «slowparenting»;
Και πόση επίθεση έχει δεχτεί η μέθοδος του «attachment parenting», το να μεγαλώνεις δηλαδή το παιδί σου ενισχύοντας τον ισχυρό δεσμό που έχει με τους γονείς (περιλαμβάνει να φοράς το μωρό σου απάνω σου με μάρσιπο, να κοιμάσαι μαζί του,κ.α) που είχατε αποφασίσει ότι είναι η κατάλληλη για εσάς;
Η ταχύτητα με την οποία η μία ψυχολογική θεωρία αντικρούει την άλλη είναι πια τουλάχιστον εντυπωσιακή. Αλλά και η κριτική που δέχονται όσοι ακολουθούν το ένα μοντέλο από εκείνους που εφαρμόζουν το άλλο, είναι ενοχλητική. Και παράταιρη.
Είναι άραγε οι σημερινοί γονείς τόσο ενοχικοί ως προς το μεγάλωμα των παιδιών τους και τον χρόνο που τους αφιερώνουν που αφήνουν να γίνονται ‘συναισθηματική λεία’ στις διαθέσεις όποιων, ειδικών ή μη, προσπαθούν να τους χειραγωγήσουν; Και γιατί να μην μπορούμε να διαλέγουμε επιλεκτικά εκείνες τις συμβουλές και τις υποδείξεις που ταιριάζουν και με τη δική μας ψυχοσύνθεση αλλά και με τις ιδιαίτερες ανάγκες της προσωπικότητας των παιδιών μας;
Αντί να επιλέγουμε ποια ακόμα ταμπέλα ‘μαμάς’ μας ταιριάζει (ξέρατε τους όρους «Helicopter mom» για τη μαμά που ‘πετάει’ συνεχώς πάνω από το παιδί της επεμβαίνοντας σε ό,τι κάνει και «tiger mom» για τις μαμάδες που ανατρέφουν αυστηρά τα παιδιά τους ώστε να είναι πάντα πρώτοι σε ό, τι αναλάβουν να κάνουν) ας διαμορφώσουμε το δικό μας προσωπικό στιλ, ένα μωσαϊκό από τις θεωρίες των ειδικών, τις εμπειρίες των άλλων γονιών και, επιτέλους, το ένστικτό μας! Ναι, μην τρομάζετε… Γιατί έχουμε παραγκωνίσει τόσο πολύ αυτή την παράμετρο από τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας; Τι το φοβερό κρύβει πια αυτή η λέξη; Το ένστικτό σας είσαστε εσείς. Εσείς και ο τρόπος που αντιδράτε στα ερεθίσματα και βιώνετε τις καταστάσεις πάντα με βάση τον δικό σας κώδικα αξιών. Καθόλου άσχημα για να το εμπιστευτείτε! Και πάντως πιο αξιόπιστο από το ένστικτο των άλλων μανάδων…
Είναι αλήθεια πως παρωπίδες και ανατροφή είναι δύο έννοιες παράλληλες. Καλό είναι να έχουμε πάντα τα αυτιά μας ανοιχτά σε καινούριες θεωρίες και πρακτικές τη στιγμή που κι εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε συχνά γνώμη ως προς το μοντέλο ανατροφής των παιδιών μας ακριβώς επειδή κάποιες ‘τεχνικές’ ή συνήθειες που εφαρμόζουμε απλώς δεν λειτουργούν;
Η ανατροφή του παιδιού μας δεν είναι ένα ακόμα trend. Ούτε υλικό για να βγάλει μία ακόμη επιτήδεια και ‘δημιουργική’ μαμά best seller για το πώς εκείνη τα κατάφερε καλύτερα! Γιατί… ‘καλύτερα’ είναι νωρίς για να ξέρουμε αν τα έχει καταφέρει πάντως, ‘πλουσιότερα’ σίγουρα χάρη και στη συνδρομή μας!
Σίγουρα η μέθοδος που προτείνω δεν είναι η ‘βλέποντας και κάνοντας’ και ούτε θεωρώ πως η απόλυτη αδιαφορία στην επιστήμη της ψυχολογίας είναι λύση. Αλλά πιστεύω πως δεν πρέπει να ενοχοποιήσουμε μια ολόκληρη γενιά –των γονιών μας- ότι τα έκανε όλα λάθος ακριβώς γιατί δεν πάταγε τον κάθε της κανόνα σε μια θεωρία, και πως η διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας δεν μπορεί να γίνει με δανεικές, προκάτ αξίες και πρότυπα.
Δεν χρειάζεται να ψάξουμε μακριά. Απόδειξη ότι οι γονείς μας δεν τα έκαναν όλα λάθος ή μάλλον έκαναν πολλά σωστά… είμαστε εμείς.
Gold Mum 