12/10/12 :Η μέρα που δε θα ξεχάσω ποτέ.
Η Ήβη μας έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα, λόγω μιας κύστης στο στέρνο, η οποία μολύνθηκε και έφτασε στο σημείο να φαίνεται σα να είχε μέσα από το δέρμα της ένα μπαλάκι του ping pong..και όλα αυτά μέσα σε δύο μέρες.
Το βράδυ πριν το χειρουργείο ανύπαρκτο..δεν έκλεισα μάτι..

7 το πρωί της 12ης Οκτωβρίου μπήκαμε στο νοσοκομείο, σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού. Όλη η οικογένεια στο πόδι, να παίζουμε μαζί της στο διάδρομο κρυφτό, κυνηγητό ώστε να μην αντιληφθεί το παραμικρό και τρομάξει.

8.10: ‘’Οι γονείς με το παιδί να περάσουν στο χειρουργείο’’ ‘’Μαμά κράτα εσύ το μωρό αγκαλιά και με τη βοήθεια του μπαμπά κρατήστε χεράκια, ποδαράκια γιατί μόλις βάλουμε τη μάσκα, η ‘Ηβη θα αντισταθεί’’ μας είπε με μια ανάσα η αναισθησιολόγος.
Και η αντίστροφη μέτρηση άρχισε..Της έβαλε τη μάσκα, εκείνη άρχισε να κλαίει και εμείς με όλη μας τη δύναμη ξεκινήσαμε να της τραγουδάμε το νανούρισμά της..Μετά από περίπου 10 δευτερόλεπτα άρχισε σιγά σιγά το σωματάκι της να βαραίνει και να αφήνεται..Ο νοσηλευτής έπρεπε να την πάρει και εγώ δεν ήθελα να την αφήσω.’Μα που την πάνε χωρίς εμένα;’ ρωτάω τον άντρα μου και γυρνάω να τον κοιτάξω στα μάτια για να πάρω δύναμη..Αδύνατον. Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι και από τα δικά του μάτια. Αγκαλιαστήκαμε και μείναμε παγωμένοι σε εκείνη την αίθουσα μέχρι που ο γιατρός μάς πέρασε διακριτικά έξω.
‘’Το χειρουργείο θα διαρκέσει 45 με 60 λέπτα το πολυ.’’ Τα λόγια του γιατρού.
Εγώ αγκαλιά με το αγαπημένο της προβατάκι και ο άντρας μου κρατώντας στα χέρια του σφιχτά την πιπίλα της..στην αίθουσα αναμονής.

Μία ώρα βασανιστηρίου μετά, άρχισα να τρελαίνομαι. Ένα αγοράκι που το χειρουργείο του ξεκίνησε μετά το δικό μας, για άλλο θέμα φυσικά, είχε ήδη βγεί. Κάτι συμβαίνει λέω στον άντρα μου..Ο νοσηλευτής ο οποίος μπαινόβγαινε γενικά, μας έβλεπε τρελαμένους και μας έκλεινε το μάτι ή μας έκανε κάποιο νεύμα. Ηρεμούσαμε για 10 λεπτά. Μέτα πάλι σαν τα αγρίμια. Αργός θάνατος.

Στις 2½ ώρες χειρουργείου βγήκε επιτέλους ο γιατρός.’’όλα καλά, απλώς αποδείχθηκε πιο δύσκολο το χειρουργείο. Δύσκολο περιστατικό’’ Δεν άκουγα πολλά, κοιτούσα συνέχεια την πόρτα πίσω του. ‘θέλω να τη δω’ λέω. ‘’Σε λίγα λεπτά, την ξυπνάνε τώρα’’ μου απαντάει.
Άλλος ένας μικρός θάνατος μέχρι να μου πουν ότι ξύπνησε..Μας φώναξαν μέσα, την είχαν ντύσει με τα ρουχαλάκια της και την είχαν τυλίξει με μια τεράστια πετσέτα. Έκλαιγε με παράπονο και βραχνή φωνή.
Σχεδόν την άρπαξα από την αγκαλιά του νοσηλευτή και την πήρα στην αγκαλιά μου. Ο άντρας μου κάθισε δίπλα μου και μας αγκάλιασε και τις 2. Το ίδιο λεπτό ανοίγει τα ματάκια της, μας κοιτάει και τα ξανακλείνει ήρεμη πλέον..Αρχίσαμε να της τραγουδάμε πάλι για να μας νιώθει δίπλα της. Τη γεμίζαμε φιλιά. Άνοιξε τα μάτια της 3-4 φορές να βεβαιωθεί οτί παραμένουμε δίπλα της και μετά κοιμήθηκε βαριά μέσα στα χέρια μου..
Δεν την άφησα στο κρεβάτι..Από την επαφή των σωμάτων μας, μπόρεσε να έρθει το σωματάκι της πιο γρήγορα στη σωστή θερμοκρασία και παράλληλα να νιώθει ασφαλής..
2 ώρες μετά ξύπνησε. Εξαντλημένη. Στο κορμάκι της πάνω, ένα σωληνάκι που έφευγε από την πληγή και κατέληγε σε ένα άκομψο δοχείο, κρεμασμένο στο γοφό της. Το χεράκι της τυλιγμένο με γάζες και νάρθηκα , γύρω από την πεταλούδα με τον ορό και τα φάρμακα, ώστε να μη μπορέσει να το αφαιρέσει..
Της μιλήσαμε για το δοχείο λέγοντας της ότι φοράει ένα όμορφο τσαντάκι..και ότι όλα είναι φυσιολογικά!

Μείναμε στο νοσοκομείο 2 μέρες και 2 νύχτες..Η Ήβη μας συνεργάστηκε άψογα με γιατρούς και νοσηλευτές. Μοίραζε χαμόγελα σε όλους, στη βόλτα μας στο διάδρομο, γελούσε και μιλούσε στη δική της όμορφη γλώσσα στα άλλα παιδάκια που νοσηλευόντουσαν..Νόμιζες ότι η ασθενής είναι ένας ενήλικας και όχι ένα μωρό 15 μηνών…

Σε λίγες μέρες περιμένουμε το απότελεσμα της βιοψίας και ελπίζουμε ότι θα κλείσουμε μια για πάντα αυτό το κεφάλαιο..όμορφα σαν το χαμογελό της μα περισσότερο όπως η δύναμή της!

..Αφιερωμένο σε όλα τα παιδάκια και τους γονείς τους, που παλεύουν με οποιαδήποτε ασθένεια..είναι Ήρωες..

Η μαμά της Ήβης, Μαιρίνα

ps αξίζει να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλο το προσωπικό του Παιδιατρικού Κέντρου Αθηνών. Ευχάριστοι, χαμογελαστοί, ευγενικοί, επαγγελματίες, Άνθρωποι

20121019-140541.jpg