Τελευταία ακούμε όλο και συχνότερα για αυτοκτονίες εφήβων. Νομίζω δεν υπάρχει μητέρα που να μη συγκλονίζεται στο άκουσμα τέτοιων ειδήσεων… Δεν είμαι ειδικός και σίγουρα δεν μπορώ να κρίνω κανένα γονιό και ούτε να καταλήξω σε εύκολα συμπεράσματα. Όμως νιώθω την ανάγκη μέσα από αυτή μας την επικοινωνία να μοιραστώ τις σκέψεις μου και τον προβληματισμό μου με σας τις υπόλοιπες ευαισθητοποιημένες μαμάδες.
Τα παιδιά και οι έφηβοι σήμερα, δέχονται όπως και εμείς αφόρητες πιέσεις και άγχος, διακατέχονται από αβεβαιότητα για το μέλλον τους και δυστυχώς δεν έχουν να προσμένουν ευχάριστα πράγματα. Επιπλέον βομβαρδίζονται συνεχώς από άσχημες ειδήσεις και έχουν να αντιμετωπίσουν πολλές φορές μια καθημερινότητα με ελλείψεις ακόμη και των απολύτως απαραίτητων. Στερούνται εξόδους, ταξίδια, διακοπές και η μόνη τους διέξοδος είναι ο υπολογιστής.
Αν εμείς οι μεγαλύτεροι δυσκολευόμαστε να ανταπεξέλθουμε σε μια τέτοια πραγματικότητα και αρρωσταίνουμε μέρα με τη μέρα όλο και περισσότεροι από κατάθλιψη, κρίσεις πανικού και άλλες αγχώδεις διαταραχές, μπορούμε να φανταστούμε πόσο δύσκολο είναι να χειριστεί αυτή την κατάσταση ένας έφηβος… Έχει να παλέψει ταυτόχρονα με την έκρηξη ορμονών της ηλικίας του, η οποία κάνει και τα πιο απλά να φαίνονται τεράστια κα απειλητικά…
Έχει ειπωθεί πολλές φορές ,ότι το μόνο που μπορεί να μας σώσει σε τέτοιους καιρούς, είναι η μεταξύ μας επαφή και αλληλεγγύη. Αυτό θα περίμενε κανείς να είναι αυτονόητο μέσα στις οικογένειες, όπου η ψυχολογική στήριξη θα έπρεπε να ήταν δεδομένη.
Είναι όμως έτσι;
Αν κάνουμε όλες την αυτοκριτική μας θα δούμε ότι ίσως κάποιες φορές δεν αφιερώνουμε αρκετό χρόνο για να ακούσουμε τα παιδιά μας και να τους συμπαρασταθούμε πραγματικά.
Νομίζουμε, ότι με το να αγωνιζόμαστε για να τους προσφέρουμε υλικά αγαθά και πιέζοντάς τα στην κατεύθυνση που εμείς θεωρούμε σωστή, έχουμε κάνει το καθήκον μας…
Μεγαλώνοντας τα παιδιά μου, αυτό που έχω αποκομίσει, είναι ότι αυτό που τα βοηθά πραγματικά να ανθίσουν, είναι η έκφραση της αγάπης μας και η ένδειξη σεβασμού και πραγματικού ενδιαφέροντος για τις απόψεις τους. Αυτό δεν μπορούν να το καταφέρουν ούτε τα καλύτερα σχολεία ούτε όλα τα χρήματα του κόσμου…
Η σχέση αυτή ξεκινά νωρίς, από μωρά. Θεμελιώνεται όταν αφουγκράζεσαι και σέβεσαι απόλυτα τις ανάγκες τους και αποτελούν για σένα πρώτη προτεραιότητα. Χτίζεται μέρα με τη μέρα, όταν φροντίζεις να κοιμούνται και να τρώνε στην ώρα τους πριν εκνευριστούν και φυσικά όταν δεν τους στερείς το παιχνίδι, τις αγκαλιές και τα φιλιά. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τα κακομαθαίνουμε υπερβάλλοντας … Το «μέτρον άριστον» ισχύει και εδώ . Τα όρια τα θέτουμε εμείς, που ξέρουμε που σταματά η ανάγκη και αρχίζει η υπερβολή …Ή που θα έπρεπε να ξέρουμε… Εμείς θα τα ορίσουμε, ώστε να νιώθουν αυτά ασφαλή και εμείς ικανοποιημένοι.
Εγώ επέλεξα να αντιμετωπίζω τις κόρες μου ως ενήλικες από μικρές και διάλεξα το δρόμο της ειλικρίνειας και του σεβασμού. Δεν το μετάνιωσα στιγμή. Προσπάθησα να ακούω τη γνώμη τους και να σέβομαι τις επιθυμίες τους μέχρι εκεί που έκρινα ότι δεν βλάπτονται. Συγκρούσεις φυσικά υπάρχουν πολλές φορές έντονες… όμως αυτό που μετράει είναι ο ειλικρινής διάλογος. Όταν εκθέτουμε στα παιδιά με επιχειρήματα την άποψή μας και τους κάνουμε ξεκάθαρο ότι το μόνο που μας νοιάζει είναι το καλό τους, είναι πολύ πιθανό να πειστούν ή τουλάχιστον να κατανοήσουν τη συμπεριφορά μας και να δικαιολογήσουν τα λάθη μας.
Το παιδί πρέπει να αισθάνεται, κατά την άποψη μου, ότι σε μας θα βρει πάντα την κατανόηση, την ανοιχτή αγκαλιά και όχι την επίκριση και την απόρριψη που εισπράττει από την κοινωνία. Με πολλή συζήτηση, με διάθεση να ακούμε και όχι να κηρύττουμε μόνο και πάνω από όλα, με άνευ όρων αγάπη, όλα λύνονται και τα δύσκολα γίνονται λίγο πιο εύκολα και πιο ανώδυνα για τις ψυχούλες τους.
Η παραδοχή των αδυναμιών και των λαθών μας δίνει το παράδειγμα και σε αυτά να κάνουν το ίδιο. Η πίστη μας στη Θεία δύναμη και σε ένα καλύτερο αύριο -παρά τις αντιξοότητες- θα τους δώσει κουράγιο …Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είμαστε το πρότυπό τους, έστω και υποσυνείδητα, έστω και αν μας απορρίπτουν λόγω αντίδρασης της ηλικίας. Αν εμείς λυγίζουμε αυτά που θα ακουμπήσουν;
Τίποτα από αυτά δεν είναι εύκολο στην πράξη και χρειάζεται να παλέψουμε καθημερινά με τους δικούς μας δράκους και βιώματα όπως και με τον εγωισμό και τα νεύρα μας… Όμως αν αναλογιστούμε, ότι η ευτυχία μας εξαρτάται απόλυτα από τη δική τους και ότι απώτερος σκοπός μας είναι το χαμόγελο και η ευτυχία τους …αξίζει η προσπάθεια… Άλλωστε έχοντας άμεση και συχνή επικοινωνία με τα παιδιά μας, κερδίζουμε πρώτα εμείς, που γινόμαστε αποδέκτες της φρεσκάδας τους, των νέων ιδεών τους, της διάθεσής τους για ζωή και φυσικά της αγάπης τους.
Καταλήγοντας, πιστεύω ότι αν είμαστε δίπλα τους συνεχώς και ξέρουν ότι σε μας θα βρουν πάντα παρηγοριά και κατανόηση, ίσως αποφύγουμε τον κίνδυνο να ψάξουν αλλού τα παιδιά να ανακουφιστούν …σε μονοπάτια επικίνδυνα …ίσως …
Και ακόμη περισσότερο να τα αποτρέψουμε από ενέργειες απελπισίας και απόγνωσης …ίσως…
Η ζωή είναι ωραία και εμείς οι μαμάδες, οφείλουμε να μάθουμε την τέχνη να την κάνουμε ωραιότερη και να την μεταδώσουμε και στα παιδιά μας… Ας μείνουν οι δουλειές πίσω, ας μην τα κάνουμε όλα τέλεια, ας μην διαβάσουν και τα μαθήματά τους καμιά φορά …Αυτό που θα τους δώσει ώθηση και δύναμη είναι πάνω από όλα η μεταξύ μας επαφή και η αγάπη μας… Αγκαλιασμένοι είμαστε πιο δυνατοί…
Η μαμα Ειρηνη Μαζαρακη
Gold Mum 