Από την στιγμή που γέννησα την Ραχήλ -Δωροθέα εώς τις 27 Αυγούστου φέτος ήμασταν συνέχεια μαζί.Δεν υπήρχε ιδιαίτερη βοήθεια καθώς οι γονείς μου μένουν σε άλλη πόλη  και οι άλλοι παππούδες είναι αρκετά ηλικιώμενοι για να ασχοληθούν μ’ένα μωρό.Όπου και να πηγαίναμε η Δωροθέα (όπως και την φωνάζουμε) ήταν μαζί μας.Σε εκδρομές στο εξωτερικό και εσωτερικό ,σε εξόδους, παντού μαζί.

Φέτος έκρινα οτί έφτασε η ώρα να ξεκινήσουμε παιδικό σταθμό όχι μόνο  για να ξεκουραστώ  αλλά κυρίως για την ίδια που είχε πλέον βαρεθεί στο σπίτι και τις βόλτες.Είχε ανάγκη από παρέα, από παιδιά, από την ένταξη της σε κοινωνικό σύνολο ,σε ομάδα.Τώρα που είναι πλέον 2,5 χρονών μετά από μεγάλη έρευνα εύρεσης παιδικού σταθμού ξεκίνησε.Ο αποχωρισμός ήταν δύσκολος για την ίδια αλλά και για μένα.Στην τάξη της είναι 17 παιδάκια με 3 δασκάλες και αρκετά δημιουργικό πρόγραμμα.Παρ’όλα αυτά ενώ εκειί ήταν και είναι συνεργάσιμη γυρνούσε στο σπίτι με μεγάλη ένταση και επιθετικότητα.Με χτυπούσε,έκλαιγε όταν ερχόταν η γιαγιά της να την δεί  γκρίνιαζε αρκετά. Όλα ήταν θέμα προσαρμογής. Στεναχωριόμουν και αναρωτιόμουν μήπως την έστειλα νωρίς μήπως έκανα λάθος που ξεκίνησε παιδικό σταθμό φέτος.Η απάντηση είναι ένα μέγαλο ΟΧΙ.

Η Δωροθέα πλέον σηκώνεται μόνη της το πρωί και περιμένει πως και πως να ετοιμαστεί να πάει σχολείο. Κάθε μεσημέρι γυρνάει πολύ χαρούμενη και μου λέει ό,τι έχει μάθει.Έχει παρέες επιτέλους και απέκτησε ενδιαφέρον.Κάθεται πολύ ευχάριστα τα απογεύματα στο σπίτι και δεν ζητάει να δεί όλη μέρα DVD. Θεωρώ οτί ήταν το πιο ωραίο δώρο που της έχω κάνει μέχρι σήμερα.

Καλή σχολική χρονιά σε ολους!

H μαμά Κατερίνα ♥