Υιοθεσία:

Η υιοθεσία είναι μια νομική διαδικασία, η οποία δημιουργεί και στηρίζει τις συνθήκες για μια νέα και μόνιμη γονεϊκή σχέση, εκεί που δεν υπήρχε πριν. Οι διαδικασίες αυτές, διαμορφώνονται ενώπιον του δικαστηρίου και ενός αρμόδιου δικαστή. Η υιοθεσία αποδίδει στους θετούς γονείς όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις ενός νόμιμου γονέα και ταυτόχρονα παρέχει στο υιοθετούμενο παιδί όλα τα κοινωνικά, συναισθηματικά και νομικά δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, ως ισότιμου μέλους της οικογένειας.   Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, η νομική ορολογία χρησιμοποιεί την έκφραση «σαν να ήταν φυσικό τέκνο», θέλοντας να περιγράψει τη βαρύτητα της νέας γονεϊκής σχέσης που δημιουργείται.

Δεν γνώριζα πολλά για τις υιοθεσίες. Πέραν απο τα λίγα που είχα ακούσει απο διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές για τις καθυστερήσεις και τις αναμονές που πρέπει να υποστεί κάποιος για να μπορέσει να υιοθετήσει, δεν ήξερα τίποτα παραπάνω ούτε για τις νομοθεσίες, ούτε για προυποθέσεις. Ώσπου η φίλη μου η Φανή μου έστειλε την σελίδα της δημοσιογράφου Ελένης Καλογεροπούλου, που αφορά στις υιοθεσίες, προυποθέσεις, κριτήρια, νομοθεσίες και οτιδήποτε άλλο θα χρειαστεί κάποιος που επιθυμεί να προχωρήσει σε μια υιοθεσία, και διαβάζοντας νοιώθω οτι έμαθα πολλά αλλά και έλυσα απορίες μου σχετικές με την υιοθεσία.

Η ίδια η δημοσιογράφος είναι θετή μητέρα και έτσι αποφάσισε να παραχωρήσει όλες τις γνώσεις τις και τις εμπειρίες της απο την προσπάθεια απόκτησης του γιού της και να τα μοιραστεί με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους που επιθυμούν να αποκτήσουν ενα παιδί μέσω της υιοθεσίας.

Η αναζήτηση πληροφοριών ξεκινάει με ενα test Προσωπικό τέστ υιοθεσίας όπως το αποκαλεί η δημοσιογράφος, μέσα απο το οποίο καταλαβαίνει ο ενδιαφερόμενος αν πραγματικά επιθυμεί αρκετά να προχωρήσει σε μια υιοθεσία ή όχι. Στη συνέχεια παραθέτει όλες τις σχετικές πληροφορίες και διατάξεις του νόμου αλλά και απο που μπορεί κανείς να υιοθετήσει, τί γίνεται με τους άγαμους γονείς και εντέλει πως είναι ο πρώτος καιρός στο σπίτι με το παιδί.

Την προσοχή μου τράβηξε πολύ και μια έρευνα που μας παραθέτει η κα Καλογεροπούλου, που έγινε στην Αμερική σχετικά με τα ΤΕΣΣΕΡΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΜΟΝΤΕΛΑ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑΣ ,τέσσερεις βασικούς τύπους <<γονεϊκού μοντέλου>>που καλείται να επιλέξει κάποιος θετός γονιός προκειμένου να μεγαλώσει σωστά το παιδί του και πραγματεύεται τις επιπτώσεις τους στην ανάπτυξη των παιδιών.

Η έρευνα είναι ενα ERIC Digest που γράφτηκε από την Νάνσυ Ντάρλινγκ του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, και παρουσιάζει τέσσερεις διαφορετικούς τύπους κηδεμονίας, και το διαφορετικό αποτέλεσμα που φέρνουν στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών. ERIC Digest, αποκαλείται κάθε δοκίμιο μικρής έκτασης  ή αναφορά σε θέματα που απασχολούν τους γονείς, τους παιδαγωγούς και τους εκπαιδευτικούς. Από το 1920 και μετά, όσοι ασχολούνται με την εξελικτική ψυχολογία δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον στο πώς επηρεάζει η γονεϊκή συμπεριφορά την εξέλιξη της κοινωνικής και οργανικής ικανότητας των παιδιών. Μία από τις πλέον αξιόπιστες προσεγγίσεις στο θέμα αυτό, είναι η μελέτη του <γονεϊκού μοντέλου>.

ΤΕΣΣΕΡΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΜΟΝΤΕΛΑ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑΣ
Η κατηγοριοποίηση των γονέων ανάλογα με τα ποσοστά ανταπόκρισης και αξίωσης που εκδηλώνουν, δημιούργησε τέσσερα βασικά γονεϊκά μοντέλα: το ενδοτικό, το αυταρχικό, το επιτακτικό, το αδιάφορο. Καθένα απ’ αυτά τα μοντέλα, αντανακλά διαφορετικούς τύπους γονεϊκών αξιών,πρακτικών και συμπεριφορών, και εκφράζει μια διαφορετική ισορροπία μεταξύ γονεϊκής ανταπόκρισης και αξίωσης.

  • Ενδοτικοί γονείς (ή ανεκτικοί, ή μη- διευθυντικοί): είναι οι γονείς που ανταποκρίνονται περισσότερο, και αξιώνουν λιγότερα. Θεωρούνται μη-παραδοσιακοί και επιεικείς, δεν απαιτούν ώριμη συμπεριφορά, ευνοούν την αυτορρύθμιση, και αποφεύγουν τη σύγκρουση. Οι ενδοτικοί γονείς χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: τους δημοκρατικούς γονείς (οι οποίοι αν και επιεικείς, είναι περισσότερο συνειδητοποιημένοι, και ασχολούνται με το παιδί και τη διαπαιδαγώγησή του), και τους  μη-διευθυντικούς γονείς.
  • Αυταρχικοί γονείς: είναι πολύ απαιτητικοί και διευθυντικοί, αλλά δεν δείχνουν την ανάλογη ανταπόκριση. Πιστεύουν στην υπακοή και την ιεραρχία, και απαιτούν οι εντολές τους να εκτελούνται, χωρίς πολλές εξηγήσεις. Αυτοί οι γονείς δημιουργούν ένα καλά οργανωμένο και δομημένο περιβάλλον, με ξεκάθαρους κανόνες. Οι αυταρχικοί γονείς χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: τους μη-διευθυντικά αυταρχικούς (που είναι άμεσοι, αλλά όχι παρεμβατικοί ή δεσποτικοί στην άσκηση της εξουσίας), και τους διευθυντικά αυταρχικούς (που είναι άκρως παρεμβατικοί και δεσποτικοί).
  • Επιτακτικοί γονείς: ανταποκρίνονται και αξιώνουν ταυτόχρονα. Παρέχουν σταθερά πρότυπα για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση, αλλά δεν είναι παρεμβατικοί ή περιοριστικοί. Οι μέθοδοι πειθαρχίας που επιβάλουν είναι περισσότερο υποστηρικτικές, παρά τιμωρητικές. Θέλουν τα παιδιά τους να είναι σίγουρα για τον εαυτό τους, να είναι κοινωνικά υπεύθυνα, να αυτορυθμίζονται και να είναι κοινωνικά.
  • Αδιάφοροι γονείς: επιδεικνύουν χαμηλούς δείκτες ανταπόκρισης και αξίωσης. Σε κάποιες ακραίες μορφές αυτό το γονεϊκό μοντέλο περιλαμβάνει γονείς που απορρίπτουν, ή γονείς που παραμελούν τα παιδιά τους.

Αξίζει να επισκεφτείτε αλλά και να προωθήσετε την ιστοσελίδα της κας Καλογεροπούλου και να διαβάσετε -ενδιαφερόμενοι και μη- τις λεπτομέρειες που αφορούν στην υιοθεσία, τα προβλήματα αλλά και τις χαρές απο τις οποίες θα περάσει κανείς προκειμένου να αποκτήσει ένα παιδάκι μέσω υιοθεσίας.

love,

L.

Sources: http://www.yiothesia.gr/