Θέλω την παλιά μου γειτονιά…

Γειτονιά: Ορισμός: (http://el.wiktionary.org)

το σύνολο από γειτονικά σπίτια, το οποίο αποτελεί τμήμα της συνοικίας

συνώνυμα: μαχαλάς
(συνεκδοχικά) το σύνολο των ανθρώπων που κατοικούν σε γειτονικά σπίτια

Το δεύτερο μου λείπει. Το σύνολο των ανθρώπων που κατοικούσαν στα γειτονικά μας σπίτια. Η Ιωάννα, ο Γιαννάκης, η Βιβή, η Αντωνία, ο Αποστόλης, ο Χάρης, Ο Δημήτρης, ο Αλέξης, ο Γιώργος, η Βάσω.. (και ίσως και κάποιοι άλλοι που μπορεί να μου διαφεύγουν τώρα. Συγχωρέστε με..)

Είμασταν όλοι παιδάκια, παίζαμε μήλα, σχοινάκι, βόλλευ, είχαμε το πιο όμορφο σπιτάκι στο δέντρο και απο κάτω μαγαζάκι που πουλούσαμε οτι βρίσκαμε στα σπίτια μας. Δεν υπήρχαν σκοτούρες, γελούσαμε πολύ, ξενυχτούσαμε λέγοντας τρομακτικές ιστορίες και δεν βαριόμασταν ποτέ. Το πρωί στο σχολείο και το απόγευμα στη γειτονιά.

Τρέχαμε, χτυπούσαμε αλλά δεν υπήρχε πανικός. Οι γονείς ήταν ήσυχοι οτι όλο και κάποιος γείτονας θα ήταν έξω και θα μεριμνούσε για τα παιδιά του. Γιατί όλα είμασταν παιδιά όλων!

Τώρα η γειτονιά έχει ερημώσει.. από παιδιά. Εξελίσσεται στις πολυκατοικίες της και στα εστιατόριά της αλλά της λείπει η παιδική αθωώτητα. Και έχω την εντύπωση οτι έτσι είναι σχεδόν όλες οι γειτονιές πλέον. Και σκέφτομαι τα σημερινά παιδιά.. Θα έπρεπε να ζήσουν κάτι ανάλογο, τί θα θυμούνται αν δεν το ζήσουν?

Ψάχνοντας έπεσα τυχαία στις αποτυπωμένες σκέψεις της Έλενας Ακρίτα σχετικά με την δικιά της γειτονιά. Αν και αναφέρεται στη δικιά της γενιά, παρατηρώ ωστόσο οτι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά με την δικιά μου. Η έντονη διαφορά διαπιστώνεται στο σήμερα.

ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ παιδιά που κλωτσάγανε το τόπι στις αλάνες…
Θυμόμαστε τις ίδιες τις αλάνες…
Θυμόμαστε το κουτσό στα τετράγωνα πλακάκια των πεζοδρομίων…
Το σχοινάκι, το κυνηγητό και το κρυφτό…

ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ γέλια και καβγαδάκια και έρωτες παιδικούς, πλην αβυσσαλέους…
Θυμόμαστε μαμάδες να βγαίνουν την ώρα του φαγητού και να μας μαζεύουν…
Θυμόμαστε τα παγωτά ξυλάκια, τον πασατέμπο, το θερινό σινεμά της γειτονιάς…
Θυμόμαστε την ίδια τη γειτονιά…

Θυμόμαστε… Εμείς, τα παιδιά «με το γρατσουνισμένο γόνατο»…
Η μυρωδιά του οινοπνεύματος που έτσουζε πάνω στην πληγή,
το ιώδιο- παράσημο μιας γενιάς που γνώρισε την παιδική ηλικία…
Και την κουβαλάει μέσα της… Σαν την πληγή απ΄ το γρατσουνισμένο γόνατο…
Σαν το τραύμα που έκλεισε…

Αλλά μια τόση δα, σχεδόν αόρατη, ουλή πάντα θα στο θυμίζει…

PS: Σ’ευχαριστώ Γιώτα!